Nieuw!
Film: Beyond the Mirror
Duur: 10 minuten Makers: René Hildesheim & Jasmine de VriesContact: r.hildesheim1@gmail.com
Identiteit als performance én waarheid
Beyond the Mirror ! toont hoe gender geen masker is, maar een vorm van zelfexpressie. De kaptafel, de onderjurk, de spiegels – het zijn geen rekwisieten, maar rituelen waarin identiteit gestalte krijgt.
Zichtbaarheid als daadRenée is zichtbaar: op straat, in het theater, tijdens carnaval, Pride. De camera viert het lichaam, de blik, de aanwezigheid – als tegengif tegen schaamte, als kunst zonder filter.
Het persoonlijke is politiekVia monologen, voice-overs en observaties verbindt de film Renée’s persoonlijke ervaring met bredere thema’s: hokjesdenken, populisme, vrijheid en zichtbaarheid. De film stelt: “Ik besta buiten de norm – en daarin ben ik niet alleen.”
Queer poëzie van het alledaagseDe film mixt documentaire met performance, observatie met symboliek. Alledaagse handelingen – zoals thuiskomen, aankleden of herinneren – krijgen een kunstzinnige, intieme lading. Dat is queer art: schoonheid vinden waar zelden gekeken wordt.
Verzet en kwetsbaarheid tegelijk
Durf te kijken! durft zacht te zijn. Durft te confronteren. De film is standvastig, liefdevol en scherp – een ode aan het bestaan buiten de norm, aan queer zijn als daad van overleven én vreugde.
Indeling film (10 minuten):
Fragment fotoshoot
“Jasmine rommelt met haar apparatuur terwijl ik geduldig wacht. Foto na foto, ik laat het binnenkomen. In mijn ogen: droefheid, misschien ook verliefdheid — op het leven zelf. Elk detail wordt vastgelegd: mijn rimpels, mijn ondeugende ogen. Ik beweeg, voel de lipstick op mijn lippen, draai mijn schouders… Ik hoor mezelf zeggen: ‘Gewilliger dan dit zul je me niet krijgen.’ In het theater, de club, op Pride was het spel. Nu is het gewoon wie ik ben.”
Afsluitende woorden uit de film:
“Wie zegt dat man en vrouw tegenpolen zijn, begrijpt niets van wie wij zijn. Ik ben geen man die zich voordoet als vrouw. Ik ben mezelf – en dat is meer dan één hokje toelaat.”
“Toch wordt dat steeds vaker aangevallen. President Trump draait transrechten terug. PVV leider Wilders noemt travestie ‘woke-onzin’. Maar wij vormen een tegenstem op Queer Art bijeenkomsten, op de Pride. Daar ontstaat ruimte voor wie niet in het hokje man of vrouw past. En juist daar zit de kracht van queer art.
Ik mis nog een laatste zin zou je zou kunnen kiezen voor als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Identity as defiance and truth
Beyond the Mirror ! shatters the illusion that gender is a disguise. It is not performance for others, but expression of self. The vanity table, the slip, the mirrors – they aren’t props. They are tools of becoming. Rituals of survival.
Visibility as resistance
Renée refuses to disappear. She claims space: on the street, on stage, at Carnival, at Pride. The camera doesn’t just observe – it insists. On presence. On bodies that disrupt norms. On beauty without apology. On art that looks you in the eye and doesn’t blink.
The personal is political – always
This is not just one person’s story. Through voice-overs, monologues, and unguarded moments, the film links Renée’s lived experience to wider struggles: binary thinking, populist hate, the erasure of queerness. It declares: “I exist outside your norm – and I am not alone.”
Queer poetry in the everyday
The film weaves documentary and performance, realism and metaphor. It makes art from the ordinary – coming home, putting on clothes, remembering what’s been taken. That is queer art: seeing what society trains us to ignore. Honoring the moments that make survival possible.
Resistance is tender. Resistance is fierce.
Beyond the Mirror does not ask for permission. It is gentle, but it does not soften itself for comfort. It confronts. It cares. It refuses erasure with grace and fire. m’n This film is a manifesto of queer existence .
Is herdenken genoeg?
Vergeten of verwaarloosd?
Die vraag dringt zich op aan Veghelnaar René Hildesheim. Zijn Joodse afkomst beïnvloedde zijn leven en werk. In 2016 verhuisde René naar zijn huidige huis dat tot zijn verrassing al eerder Joodse bewoners had. Hij verdiepte zich in de komst, bloei en ook het verdwijnen van de kleine maar levendige Joodse gemeenschap in Veghel. Een gemeenschap die in de oorlogsjaren wreed uit elkaar gerukt en grotendeels uitgeroeid werd. De mensen verdwenen en daarmee ook hun verhalen. Hun vreselijke lot wordt jaarlijks herdacht. Maar herinneren we nog wie ze waren, hoe ze deel uitmaakten van de gemeenschap en hoe ze meebouwden aan Veghel? Is herdenken wel genoeg? En hoe kan herinneren zorgen dat deze monddood gemaakte gemeenschap weer de stem krijgt die ze verdient?
In 3 afleveringen volgen we René tijdens zijn persoonlijke zoektocht naar antwoorden.
In aflevering 1 onderzoekt hij de geschiedenis van de Joodse gemeenschap in Veghel.
In aflevering 2 onderzoekt René hoe de struikelstenen in Meierijstad kunnen helpen om de verhalen van de Joodse gemeenschap levend te houden. Ook komen familieleden van Nico en Nathan Wolf aan het woord en vertelt Barend Andriesse over de fatale beslissing die Nico als jongeman nam.
“We hebben niemand kwaad gedaan. We komen allemaal terug.” Die voorspelling van Aaron van der Sluis kwam niet uit. De Joodse Veghelnaar had inderdaad niemand kwaad gedaan. Maar hij, zijn vrouw en drie dochters overleefde de holocaust niet. René Hildesheim vertelt in de laatste aflevering van zijn drieluik het verhaal van de zusjes Vander Sluis. Ook gaat hijt op zoek naar een passende manier om het verhaal van de omgekomen Joodse Veghelnaren levend te houden.