Knuffels, aandacht en applaus
Veel mensen, en zeker kinderen, voelen meer dan ze kunnen zeggen. ‘Daar zijn geen woorden voor’, verzuchten we dan. Mensen met een verstandelijke beperking hebben vaak nog minder taalvaardigheden om te vertellen wat ze voelen. Maar voelen, en onmiddellijk op een situatie reageren, dat doen ze intuïtief en heel sterk.
Hoe doe je dat op een manier die een ander ook begrijpt of kan voelen? Dat is wel eens wat lastig. Zo vallen kinderen met Down soms zomaar iemand om de hals voor een lekkere knuffel. Heerlijk!
Lekker knuffel
Behalve natuurlijk als ze dat doen bij een toevallige voorbijganger is die daar van schrikt. Zo’n mannetje met zijn neus op jouw borsthoogte… hu! ‘Dat hoort toch niet!’
Maar een circusartiestje of een clown is daar vrijer in. Die spiegelen wat ze zien of reageren op jou. In hun rol mogen ze zich meer veroorloven.
We verwachten zelfs dat ze direct contact met ons, het publiek zoeken, oogcontact maken, aanraken. Het krijgt een andere waarde; een theatrale waarde.
Het spelen van een rol, aandacht ontvangen, gericht een handkusje of knuffel geven aan iemand in het publiek is geen probleem, het werkt bevrijdend voor beide kanten: artiest en publiek.
Geen woorden maar daden
Ook dat is een voordeel van ons circus waarin voor iedereen een plaats is, waar je jezelf en de ander spiegelt. Zonder woorden, maar met daden.
Door mimische acts, circusvaardigheden en meespeelacts goed in elkaar te zetten krijgen de artiesten van Circus Caps alle vrijheid en de structuur om dat wat ze voelen zonder woorden met iedereen te delen. Om in hun rol te handelen naar wat hun gevoel hen ingeeft. En ze krijgen er waardering bij ook, applaus toe en natuurlijk die heerlijke knuffel.
Waarom is de wereld geen circustent
met clowns en acrobaten in alle kleuren
het geeft niet wie of wat je bent
(Turks kinderliedje)